Op het festival van 2022 hebben de deelnemers ook ieder een kort verhaal geschreven over een onderwerp dat de ander bedacht had. 

*

Kort verhaal over opvangnet voor downies.

Martin

Lang geleden in een plaatsje op de Veluwe, leefde er een vrouw die Priscilla heette. Priscilla was zwanger geraakt van de broer van haar opa. Nu klinkt dat erger dan dat het is want die opa was eigenlijk haar opa niet. Nee, die opa was het buitenechtelijke kind van de dominee en een tante van Priscilla. Heel ingewikkeld allemaal. Maar goed, Priscilla was dus zwanger. Na een zwangerschap van elf maanden kreeg Priscilla eindelijk de eerste weeën. Op de Veluwe is de draagtijd wat langer dan in de rest van Nederland. Dat komt omdat ze op de Veluwe op zondag niets mogen doen. Dus ze mogen op zondag ook niet zwanger zijn. Vandaar dus.

De baby zou een jongetje worden en waarschijnlijk zou het ook een mongooltje zijn want dat zijn nu eenmaal de meeste mensen die op de Veluwe geboren worden.

De weeën waren op zaterdagochtend begonnen maar helaas voor Priscilla was om 24.00 uur het kind nog niet geboren. De vroedvrouw ging dus naar huis en beloofde dat ze maandagochtend om 7.00 uur weer present zou zijn. Tot die tijd moest Priscilla maar even wachten. Maandag stipt op tijd was de vroedvrouw er weer en kon Priscilla beginnen met persen. Vijf minuten later was de baby er. En inderdaad, zoals verwacht, was het een jongetje en een mongooltje of zoals de rest van Nederland netjes zegt: een downie. Priscilla noemde haar kind Martin.

Martin groeide op tot een grote jongen. Toen hij zes was kende hij de Bijbel uit zijn hoofd en mocht hij elke week mee naar de kerk om de dominee te plezieren. Zo kabbelde het leven van Martin zich voort. Toen hij 18 was kreeg hij een broertje wat eigenlijk zijn eigen zoontje was maar dat is een heel ander verhaal.

Martin zou oud geworden zijn als er in zijn huis geen brand was uitgebroken. Maar helaas, er brak wel brand uit. En nog meer helaas het was zondag dus geen brandweer om te blussen. Op maandagochtend stipt om 7.00 uur stond de brandweer klaar met een opvangnet voor Martin de downie maar Martin sprong niet. Martin was die zondag gestorven in de vlammen omdat er toen geen opvang was voor deze downie.

De mensen in het dorp spraken er schande van dat die mongool het lef had gehad om op zondag te sterven. Ook de dominee was zeer teleurgesteld en boos. 'Dat hij eeuwig moge branden in de hel' zo besloot hij die zondag daarop zijn preek in de gereformeerde kerk.

Karel Blitz

*

Kort verhaal over bolletjesslikkers. 

Emma stond zenuwachtig in de rij voor de douane. Het was druk op Lelystad Spaceport en haar raket vertrok al over een uur naar Mars. Ze had haast maar moest rustig blijven om te zorgen dat haar smokkelwaar heel over kwam. Stress was funest voor het lichaam waar ze haar verboden producten in verborg. Ze was eindelijk aan de beurt. Vriendelijk zei ze de robot achter de band gedag en ze legde haar zelfrijdende koffer er op. Deze mopperde even, hij vond de lopende band maar niks maar gaf toch toe. Een andere robot wenkte haar dat ze door de poortjes mocht lopen. Ze zette haar meest onschuldige gezicht op en liep vastberaden door. Ze dacht dat de robot haar even bedenkelijk aan keek maar ze werd niet staande gehouden dus dat zou haar eigen angst wel zijn geweest. Opgelucht haalde ze adem en samen met haar koffer ging ze direct door naar de gate. Omdat ze aan de late kant was kon ze direct een ruimtepak aantrekken en plaatsnemen. De vlucht naar Mars zou zo'n drie uur duren. Ze vloog met KRM de Koninklijke Ruimtevaart Maatschappij wat betekende dat ze een lunch zou krijgen. Veganistisch uiteraard, zoals alles tegenwoordig veganistisch was. Op Mars was het zelfs al zo erg dat daar ook koolhydraten niet meer toegestaan waren. Overheidsbemoeienis met betrekking tot publieke gezondheid ging steeds verder. Het kwam Emma ondertussen haar strot uit.

Drie uur en een veganistisch soepje later landde ze op Mars. Ook daar trotseerde ze een laatste robot zonder slag of stoot. Ze ging het eerste toilet binnen die ze tegenkwam en perste een paar keer flink. Ze trok aan het touwtje en daar was ie, de zak koolhydraten rijke witte bolletjes met pindakaas. Niet veganistisch. Het was 3022 en ze was op Mars het walhalla van de ultieme foodies. Fuck die overheid, lachte Emma en ze nam een hap.

Marieke